Günce

Epeydir e-günce olarak kullanamıyorum burayı, çünkü son zamanlarda (msn'le tanıştığım ilk yıllarda olduğu gibi) saatlerimi orada arkadaşlarımla konuşarak geçiriyorum. Zaten burada yazabilmem de gene orada bir arkadaşımla konuşurken başlamıştı, kendi kendime bunları yazayım ben bari de kalıcı olsun demiştim :)

Bugün tüm gün (gerçi 12de okula gittim işte 12den sonra) okuldaydım ve okulda olduğum halde verimsiz geçen bir gün oldu. Bunda benim tezimin son kısmını bitmiş sanmam ve o nedenle hocaya gitmemem ile tezdeki ufak detaylara boğulmam büyük etkendi tabi ki.

Ayrıca ayırttığım kitabı da vermedi kütüphane sorununu anlayamadıkları bir nedenden...

Sonra sekizi geçerken çıktık okuldan, dedim teyzeme gideyim evde yemek yokmuş orda yerim (tabi bu arada o saatte açtım hala yemek yememiştim). Teyzeme gitmek olduğundan amacım dedim metrobüs-tren yoluyla gideyim. Ama Söğütlüçeşme'ye geldiğimde bir baktım ki tren saati 21:03 ve 21:38. Ve o anda saat 21:10'du böylece yarım saatlik bekleyiş başladı, tabi ki önce teyzeme gitmekten vazgeçtim ve dolayısıyla akşam yemeği yemekten de... Sonra oturup beklerken güzel güzel kitabımı okudum ama rüzgar çıktı üşüdüm. Neyse sonuçta sağ olarak da olsa eve geldiğimde ruh gibiydim, sanırım o halim üzdü anneannemi ama elimden bir şey gelmedi....

Bir hata, teyzeme gitmeye karar vermek ya da okuldakilerin yanında kalmamak bu akşamımı yedi ve ben kendime kızdım, en çaresiz kaldığım konu kendime kızmalarım. Gerçi cezamı da veriyorum ama işte bir işe yaramıyor cezalar. Ebeveynlerin çocuklarına kızmaları da buna benzer bir duygu olsa gerek...

Ey okuyan insan, sen hiç kendine kızıyor musun ?

not: fotoğrafın buradaki anlam ve önemi boğa inadını simgeliyor :) İnat insanı pek öldürmese de boğayı öldürüyor ne yazıkki....